Μικρή μου Αάβησαρ,
μεγάλο το φεγγάρι απόψε και στ' αυτιά μου τριξίματα και χαχανητά ξύλινων μικρών αλόγων καθώς μασουλάνε το χώμα που τα τάισα.
Κι είναι βαθύ το ποτάμι που ναυάγησα, προσπαθώντας να κρατηθώ από τα χρώματα ενός φθινοπώρου που γέννησε το γέλιο σου.
Τίποτα δεν είναι ίδιο κι όλα μοιάζουν να ηχούν το υστερικό μουρμουρητό μιας νύχτας χωμένης στα δάχτυλά μου, που θέλει να παραδοθεί στα χάδια ενός αγγέλου που ξέχασε τα μάτια του πάνω σ' ένα σύννεφο κι αυτό γίνηκε βροχή.
Σκονισμένος τη μνήμη της πέτρας πλέω στα φτερά μιας πεταλούδας που κάρφωσα με βελόνες στο αίμα μου.
Μικρή μου Αάβησαρ,
μεγάλο το φεγγάρι απόψε κι η νύχτα παπαγαλίζει, βαριεστημένα, ξόρκια για τη μέρα που εγκυμονεί .
19/9/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου