...θύμωνες...

Μικρή μου Αάβησαρ,

Θύμωνες με τη σιωπή  των αγαλμάτων και λόγια αντρικά σου ερχότανε στα χείλη, που τα ξεστόμιζες ασύστολα τις ώρες του ήλιου του πηχτού, τότε που η ανάσα σου καλά διπλωμένη, στα τέσσερα κι ύστερα στα οχτώ, προσπαθούσε να κάνει στάμπες στον αέρα και να ανοίξει τρύπες.

Τότε έλεγες οργισμένη, φτιάχνοντας συνέχεια τα μαλλιά σου, πως δε θέλεις να χεις όνομα, μόνο να χάνεσαι ανώνυμα, όπως τα αγάλματα,  μέσα στη καθημερινή απειλή των πραγμάτων, να λιγνεύεις μέσα στις άγνωστες λέξεις προσώπων που δεν θα  γνωρίσεις ποτέ, να χορταίνεις από τη συνήθεια της απουσίας τους, έτσι, για να μη μπορούν να σε διπλώνουν όπως θέλουν στο μυαλό τους ή στα χέρια τους ή στις αξόδευτες συναναστροφές τους.

« Γεννάω έρωτες μια που δε μπορώ να γεννήσω τίποτα άλλο , ακούς , αυτή είναι η αιτία που οι έρωτες μου είναι ερμαφρόδιτοι, την αγκαλιά του κλεμμένου κούρου λαχτάρησα ξανά, κλέψε για μένα τη κίβδηλη σιωπή του και το χαμόγελο που δεν πρόλαβε να βγει την ώρα που τον γεννούσανε, επιτέλους κάνε κάτι για μένα ρε , ακούς, κάτι μόνο για μένα ρε...» είπες, έπειτα που καταλάγιασες και με βρήκες όταν ξύπνησες, δίπλα σου, ιππότη, δίχως λέξεις ντυμένο, των κίτρινων δρόμων που τόσο λαχτάρησε , μα λίγες φορές περπάτησε….