Στο μπαρ της Πόπης της χοντρής ο κύριος Πελοπίδας μονολογεί, καθισμένος δίπλα σε έναν άγνωστό του κύριο , με λόγια μεθυσμένα
Αχ, κύριε,
ξέρετε πόσο καιρό είχα τα πόδια μου στη θάλασσα περιμένοντας να φυτρώσουν φύκια και να κολλήσουν πάνω τους διάφορα όστρακα μικρά ..;..
Κανείς δε μου είπε ότι αυτή η κόκκινη από τριαντάφυλλα θάλασσα δεν ήταν η σωστή και πως άδικα περίμενα
Όμως ευτύχησα, κύριε,
να ζήσω σε σπίτια μικρά ,που είχαν παράθυρα δίχως κουρτίνες. Τις μέρες που είχε ήλιο σκεπαζόμουνα μια βάρκα Έτσι σαν όστρακο μου ήτανε αυτή η μικρή βάρκα .Είχα πάντα ανοικτά τα παράθυρα.
Μ' αρέσουν, ξέρετε,
τα ανοιχτά παράθυρα περισσότερο από τις ορθάνοικτες πόρτες .
Ίσως γιατί αφήνουν τόσο χώρο στον ουρανό και τη θάλασσα όσο μπορώ να αντέξω ... Οι ανοιχτές πόρτες μου θυμίζουν ότι πρέπει να καθαρίσω τις πατούσες της μνήμης μου για να τις διαβώ
Και τις νύχτες με φεγγάρι φορούσα ένα τραγούδι μεθυσμένο.
Γελούσα, κύριε, με το φεγγάρι που έκανε αγωνιώδεις προσπάθειες να μπει μέσα στη φωνή μου
Η μέρα μου ζει τον ήλιο της με τρόπο φεγγαρίσιο. Αλήθεια σας λέω .
Περπατώ μέσα στο φως σα σε όνειρο κι αυτό είναι η αιτία που σκοντάφτω πάνω σε ανθρώπους που στέκονται ακίνητοι στη μέση του δρόμου κοιτώντας το πέταγμα μιας πεταλούδας
Σας αρέσουνε οι πεταλούδες , κύριε ;;;...Το ήξερα πως θα λέγατε ναι ...Κι εμένα ..
Μου αρέσουν γιατί δε μπορούν να σηκώσουν τη βροχή πάνω τους.
Έτσι που λέτε …δεν μου έμεινε τίποτα, κύριε. Το έφαγαν κάτι μικρά , ανάξια λόγου, έντομα ,που το μόνο τους προσόν ήταν ότι μπορούσαν να πετάξουν.
Γεννούσαν μέσα μου κύριε .Έχω γεμίσει τρύπες.
Ο αέρας κάποιες φορές μέσα τους μεταμορφώνεται σε ανεμοστρόβιλο.
Μα δε βρίσκει τίποτα να διαλύσει.. Μόνο σφυρίζει μέσα μου
Κι εγώ μια προστακτική ντύθηκα για να με κρύψω….κι όλοι μου λέγανε πως ήμουνα γυμνός
13/6/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου