Μικρή μου Αάβησαρ,
Θυμάμαι τη νύχτα που προσπαθούσα να ξεπλύνω τα όνειρά σου και συ μονολογούσες μονότονα « πόσο θα ήθελα να έχω κάνει λάθος » με μάτια κλειστά , δίχως χαμόγελο, με μια μόνο μικρή ρυτίδα να φωνασκεί χαρούμενη δίπλα στα βλέφαρά σου.
Έτρεμα , άυπνος εγώ μέσα στους καημούς των ονείρων σου, προσπαθώντας έτσι με πέλματα γυμνά να περπατήσω στις αγκάθες των λέξεων σου, που να τις βάλω σε μια παράγραφο του νου δε μπορούσα και έτσι μόνο τις χάιδευα για να τις απαλύνω και να μην πονάει η περπατησιά μου.
«Άλλο δε θέλω παρά να γεράσω » σου είπα έτσι ξαφνικά το πρωί πίνοντας καφέ και συ «μη φοβάσαι» μου απάντησες μαζεύοντας με μια κίνηση τα μαλλιά σου πίσω στο λαιμό σου.
« Έλα, πάμε να σου δείξω κάτι » συνέχισες και έτσι πήραμε τους δρόμους….
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου