...μου λες πως ...

Μικρή μου Αάβησαρ,

Μου λες πως οι νύχτες έρχονται πια πιο γρήγορα …και πως εγώ δε το βλέπω γιατί μέσα σε μια νύχτα ζω…θυμάμαι…τώρα που το λες …εκείνη τη μέρα, που τα άλογα από το μουσείο περπατούσαν στους δρόμους, αναδεύοντας χωρίς καμιά ντροπή τη περηφάνια τους…και κανείς από τους βιαστικούς δε τα ‘βλεπε… εγώ είχα κρυφτεί, φοβισμένος κι αλλοπαρμένος, πίσω από τον ίσκιο μιας μικρής τριανταφυλλιάς  για να βάλω το θέαμα όσο ποιο βαθιά μπορούσα μέσα στα μάτια μου  …και τότε ήταν που με πλησίασες και μου πες να μη φοβάμαι  τα καμώματα της μέρας…παιχνιδίσματα του ήλιου είναι , μου χες  πει, για κείνους που το μυαλό τους  το μάγεψαν τα χρώματα...κι είχες βγάλει, θυμάμαι, ένα τόσο δα καθρεφτάκι από τη  φλεβίτσα που ορίζει τα μάτια σου...κι όταν κοιτάχτηκα ,κατά που με πρόσταξες,… μια μικρή, δίχως αστέρια, νύχτα είδα να δροσίζεται  σε κάποια παραλία…έχοντας ακουμπήσει την πλάτη της  σε μια βάρκα, που γελούσε με χαχανητά … λέγοντας αστειάκια  στο Θεό…που καθόταν λίγο παρά πέρα  πάνω σ’ ένα κόκκο της άμμου…κι έπαιζε χαμογελαστός με το κομπολόι του …απόρησα…κι εσύ γέλασες…και με γύρισες στους δρόμους της πόλης ..που μ’ ένα φτερούγισμα  των βλεφάρων σου άδειασαν στα ξαφνικά από τους ήχους τους…για χαϊδέψουμε, είπες, από την αρχή τα χνάρια της περπατησιάς μας πάνω τους …κάνοντας από την αρχή της διαδρομής τις άσπρες γραμμές τους να λοξεύουν και να παρασύρονται σ’ ένα χορό δίχως μουσική…που μας καλούσαν να τον ακολουθήσουμε …μα εσύ μου έσφιγγες το χέρι …και μου έλεγες συνέχεια… «…θυμάσαι τις σειρήνες ;;;…»…ώσπου τη προσοχή σου τράβηξε μια βεντάλια πάνω σ’ ένα βασιλικό, που του εκμυστηρευόταν τον έρωτα της…κι είπες  σιγά « μη μας ακούσουν…έλα να μάθουμε  πως μιλούν τα πράγματα στα λουλούδια…»..κι εγώ δε καταλάβαινα …μόνο κοιτούσα …σα χαμένος μια ανέλπιδη γιορτή-παρέλαση σαλτιμπάγκων… που περπατούσαν πάνω στα ηλεκτροφόρα σύρματα ,χωρίς καθόλου να φοβούνται μη και πέσουν… «οι εικόνες σε παρασύρουν…», μου είχες πει, « κι αυτή είναι η αιτία που δε θα μάθεις ποτέ να μιλάς …όπως μια νύχτα μικρή δίχως αστέρια ..»…κι έφυγες …κι απλώθηκες ..και διαλύθηκες  μέσα στον ιδρωμένο κόσμο …που κοιτούσε παράξενα …που σου φώναζα και σε ρωτούσα…στάσου που πας …κι απόκριση δεν έπαιρνα ..