με μια κραυγή της αυγής που
σου παραδόθηκε
κι έπειτα διπλώθηκες στα δυο
και κρύφτηκες μέσα στα ζουμπούλια.
Λαβύρινθοι οι ουρανοί από πάνω σου
αναμόχλευαν τους κάλυκες της μέρας.
Άδειαζαν την πυρίτιδα.
Τους γέμιζαν με μυρωδιές.
Κι έτσι
καθώς γεννιόσουν ξανά,
πρωτοφανέρωτη,
απέραντα
βελούδινη,
ατέλειωτη,
μαγική,
ιερή,
ήρθε ο στεναγμός
του επερχόμενου Απρίλη
με τον ήχο ενός πυροβολισμού
που κουβαλούσε ένα κύμα.
Και τα σκάγια, τα μυρωμένα,
απλώθηκαν πάνω μου.
Και γέμισα τρύπες.
Για να φυτέψεις τους βολβούς των
ματιών σου.
Μέσα στο χώμα που γέννησες.
15 / 3 / 2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου