να αναμασά τα νερά της.
Σπάει, χρόνια αμέτρητα,
το καημό της στα βράχια .
Κι αυτός φυσαλίδες
άσπρες γίνεται , που
γλιστράνε πάνω τους.
Κι έτσι ξαναγυρίζει σε
κείνη που τον γέννησε .
Μόνη της
παρηγοριά
η άμμος.
Που τη ρουφάει..
Αδιαμαρτύρητα.
Και την αφήνει
να ακουμπά πάνω της.
τα σκουπίδια .
Που φορτώθηκε.
17/3/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου