Μην ξαφνιάζεσαι που γδύνομαι .
Μόνο έτσι μπορώ να σε πλησιάσω .
Τα ρούχα μυρίζουν τα βλέμματα των άλλων…
Χαμογελάς …
Ντρέπομαι…
θυμάμαι τότε που είχα φτερά κι έκρυβα εύκολα τη γύμνια μου.
Τώρα
εδώ που είμαι, γίνανε τα χέρια μου φτερά.
Σκούρα και σκληρά και μεγάλα κι ασήκωτα…
Τι ;;;...δε με βλέπεις;;;…
Ναι… η γύμνια κάνει διάφανα τα σώματα.
Για να μπαινοβγαίνουν στα όνειρα .
Κρατώντας κρινάκια της θάλασσας…
Μόνο αυτά μένουν πάνω στα μάρμαρα ,
τα καλογυαλισμένα και φροντισμένα από τη μνήμη .
Που δε λέει να βγάλει το σκασμό…
Που πας ;;;;…Μη φεύγεις…
«…Πάω να περπατήσω στους δρόμους που ξεχάστηκαν κι έχουν φώτα αναμμένα…
Κι ας είναι μέρα…» ..
Δεν υπάρχουν πια αυτοί οι δρόμοι…
Σε συμβουλεύω να συντροφέψεις ένα τυφλό…
Είμαι σίγουρος πως θα σε οδηγήσει σε μένα …
Οι τυφλοί θυμούνται …
Όπως τ’ αγάλματα,
τον πηλό που τα γέννησε…
2/8/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου