μ' αρέσει που βρέχει

Μικρή μου Αάβησαρ ,

Μ’ αρέσει που βρέχει .

Λυπάμαι μόνο που δε βρέχομαι τους αναστεναγμούς σου κάτω από την αϋπνία της βροχής.

Και για το φύλλο που δε σε σκέπασε, όπως έπρεπε, κι άφησε τη νύχτα να βλέπει με μάτι αχόρταγο ότι εκείνη γέννησε και το χει ξεχάσει.

Θεριό, μου ‘λεγες, η νύχτα.

Καμιά ντροπή δε τη κάνει καλά.

Είναι αλήθεια, μικρή μου Αάβησαρ.

Απλώνει τα ζουμιά των ηδονών της  παντού.

Γλιστράνε ακόμα και τα μαρμάρινα λευκά αγάλματα.

Που χουν ντυθεί τη λησμονιά των χρόνων τους.

Και οι άγγελοι πάνω στους ώμους τους έχουνε σκάσει στα γέλια.

Έχεις ακούσει αγγέλους να γελάνε ;

Είναι τότε που γουργουρίζεις μικρές λέξεις που δεν καταλαβαίνω.

Μόνο που τις γράφω με μελάνι μαύρο πάνω μου .

Και τις σκεπάζω με τις ρυτίδες μου.

Για να μην τις βλέπουν άλλοι.

Να μη βρεθεί κάποιος που να ξέρει τι σημαίνουν.