πάει καιρός από τότε που, περιμένοντας τα χελιδόνια, ανακάτεψα τα χάδια σου μαζί με λέξεις που δεν ήξερα. Από τότε στα δάχτυλά μου κάθεται μια μυρωδιά που δε λέει να φύγει. Περιμένω τη πρώτη βροχή να τα ξεπλύνει. Μέχρι τότε μηρυκάζω την επιδερμίδα μου, απλώνομαι τις νύχτες πάνω στα μάτια μου, κολυμπώ τη μέρα μέσα στις φλέβες μου, αναπνέω τους χτύπους της καρδιάς μου, όπως ο Σταύρος το χωνί το ποτισμένο με βενζίνη.
Μικρή μου Αάβησαρ,
Θυμάμαι τον άγγελο που κάποτε μου είχε πει πως είναι εύκολο να ζωγραφίσεις… «το μόνο που χρειάζεσαι είναι κάτι που να αφήνει ίχνη», είχε μουρμουρίσει τότε… κοιτάζοντας αλλού την ώρα που ξέθαβε από τα νερά ένα κομμάτι κάρβουνο, που το είχε κρύψει γρήγορα στην παλάμη μου…. «άστο να στεγνώσει», είχε πει γρήγορα πριν εξαφανιστεί.
Γραμμές, μικρή μου Αάβησαρ, φοβόμουνα να χαράξω…και το μόνο που κατάφερα ήταν να αφήνω τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα πάνω σε χαρτιά….βάφοντας με το κάρβουνο τα ακροδάχτυλά μου. Αχ…να ‘ξερες, μικρή μου Αάβησαρ, πόσο βαριά γινόταν τα χαρτιά. Να τα σηκώσω δε μπορούσα και τ’ άφηνα να μουλιάζουν…. και να τρέφουν τα νερά μπροστά μου… που τα αγάπησα πολύ από μικρός,…. γιατί έφταναν μέχρι το τέλος του ορίζοντα , δίχως ποτέ να μου αποκαλύπτουν αν ανήκαν σε θάλασσα ή σε λίμνη. Δε με ένοιαζε. Δε με νοιάζει. Είναι τόσο σύντομη η ζωή μας, μικρή μου Αάβησαρ…όσο ένας αναστεναγμός… ή ένα ξαφνικό γέλιο…
Μικρή μου Αάβησαρ,
Δε ξέρω γιατί στα γράφω όλα αυτά. Ίσως γιατί ξέχασα το πρόσωπό σου, που διαλύθηκε μέσα στους ανυποψίαστους περαστικούς. Άσε με να σε θυμάμαι σαν κάτι μικρό…σαν πυγολαμπίδα ας πούμε… που πλέει μέσα στους παγετώνες…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου