Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 11 Δεκεμβρίου 2013

θυμάμαι


Θυμάμαι.
Θύμωνες με τη σιωπή των αγαλμάτων.
Λόγια αντρικά σου ερχότανε στα χείλη,
και τα ξεστόμιζες ασύστολα
τις ώρες
που η ανάσα σου
καλά διπλωμένη,
στα τέσσερα κι ύστερα στα οχτώ,
προσπαθούσε να κάνει στάμπες στον αέρα

και να ανοίξει τρύπες.

Τότε έλεγες οργισμένη,
φτιάχνοντας συνέχεια τα μαλλιά σου,
πως δε θέλεις να χεις όνομα,
μόνο να χάνεσαι ανώνυμα,
όπως τα αγάλματα,
μέσα στη καθημερινή απειλή των πραγμάτων,
να χορταίνεις από τη συνήθεια της απουσίας τους,
έτσι,
για να μη μπορούν να σε διπλώνουν όπως θέλουν.

« Γεννάω έρωτες. μια που δε μπορώ να γεννήσω τίποτα άλλο , ακούς , αυτή είναι η αιτία που οι έρωτες μου είναι έχουν σώματα θρυμματισμένα, την αγκαλιά του κλεμμένου κούρου λαχτάρησα ξανά, κλέψε για μένα τη κίβδηλη σιωπή του και το χαμόγελο εκείνο, που δεν πρόλαβε να βγει την ώρα που τον γεννούσανε, επιτέλους κάνε κάτι για μένα ρε , ακούς, κάτι μόνο για μένα ρε...»

είπες,
έπειτα που καταλάγιασες.

Με βρήκες όταν ξύπνησες, δίπλα σου,
ιππότη, δίχως λέξεις.
ντυμένο το φως των κίτρινων δρόμων.

Δεν υπάρχουν σχόλια: