Σ΄ αυτές τες σκοτεινές κάμαρες που περνώ
(Μια μέρα κράτησε. Ούτε ώρα παραπάνω )
μέρες βαριές, επάνω κάτω τριγυρνώ
( Έπειτα έβγαλα το μαχαίρι από το θηκάρι)
για να βρω τα παράθυρα. - Όταν ανοίξει
( Κι έσφαξα ό,τι γέννησα )
ένα παράθυρο θάναι παρηγορία.
( Θυμάμαι, είχε το ωραιότερο φεγγάρι)
Μα τα παράθυρα δεν βρίσκονται, ή δεν μπορώ
(Χωρίς ντροπή καμία έκοψα τα μαλλιά τους)
να τάβρω. Και καλλίτερα ίσως να μην τα βρω.
( Τα πρόσφερα στη τελετή της σελήνης )
Ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία.
( Εκείνη τα καλοδέχτηκε )
ποιος ξέρει τι καινούρια πράγματα θα δείξει.
( Το πρωί η μέρα ήταν κόκκινη)
27/1/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου