...ίχνος...

Ίχνος…μια απαλή περπατησιά πάνω στο χρόνο…το μπλε το ξεβαμμένο της βάρκας που αφέθηκε σε μια παραλία ερημική να συλλογιέται…ο ήχος του βοριά που κλείνει με πάταγο τα πατζούρια…ίχνος…το άγγιγμα μιας μέρας που δε μπόρεσε να σβήσει μέσα στη νύχτα…ένα τραγούδι βραχνό που λύγισε στους στίχους του και σώπασε…μια μικρή λέξη που μένει  μετέωρη και παίζει με το βάρος της, κάνοντας κούνια  αφημένη στα χέρια τ’ ουρανού, που δε ξεδίψασε μια μέρα ενός καλοκαιριού…ίχνος…τα μικρά ,τα ελάχιστά ,αποσιωπητικά που χαϊδεύουν τις λέξεις μου…η ανάσα ενός φύλλου στην αρχή του φθινόπωρου…ίχνος…η λαχτάρα των δρόμων για μπόρα καλοκαιρινή…οι λέξεις ενός αναπάντητου μηνύματος που λιώνουν πάνω στην ημερομηνία που τις γέννησε…η μικρή κορδέλα που έμεινε χαρωπά μόνη της πάνω στο σακουλάκι που ξέβρασε το δώρο του…ίχνος…τα κομμάτια μιας σκισμένης φωτογραφίας  που ξέχασαν το δρόμο τους  και δε μπορούν πια να επιστρέψουν…μια στάλα ιδρώτα μέσα στα μάτια σου…οι άσπρες γραμμές των δρόμων που λόξευσαν γελώντας, για να κοροϊδέψουν τους οδηγούς που αναντίρρητα τις ακολουθούν ελπίζοντας να φτάσουν…ίχνος…ο λεπτοδείκτης που ξεχάστηκε στα βραδινά του σχέδια και άφησε μόνο του το ρολόι του τοίχου  να μετρά μονότονα  ώρες ακέραιες…εφτά …οκτώ…εννιά …δέκα…ίχνος…το φύκι που κόλλησε στον αστράγαλό σου και δε λέει να φύγει γιατί θέλει να ζήσει το χειμώνα πάνω σου…ίχνος…το μουρμουρητό της ελιάς όταν αγκαλιάζει τον μαΐστρο, που ερωτεύτηκε μια μέρα, εκεί στα ξαφνικά, καθώς καθάριζε τις ρίζες της από τα χώματα που κουβαλούσαν…η μελαγχολία ενός τροχονόμου πάνω σε μια διασταύρωση έρημη…ίχνος…οι ταμπέλες με τα τοπωνύμια  που ξεθώριαζαν και ο καθένας τις διαβάζει όπως θέλει και μπορεί…ο καπνός του τσιγάρου που θέλησε να τυλίξει τα μάτια σου…ίχνος…ο βήχας ο πρωινός για να φύγει ο κόμπος από το όνειρο…το χθεσινό πουκάμισο που ανεμίζει  χαρούμενο τη στάμπα από το κρασί το κόκκινο που χύθηκε πάνω σου όταν ξαφνικά σηκώθηκες να χορέψεις τις βεργούλες αντρικά, που πάει να πει με σώμα σιωπηλό και χέρια που μιλούνε…ίχνος…το άλφα που γράφεις στα λευκά χαρτιά κι έπειτα ξεχνάς τη συνέχεια και γράφεις αλαμπουρνέζικα, χωρίς να ντρέπεσαι τη γλώσσα που σ’ ανάθρεψε…