Όχι δεν ήθελα να πω πως η νύχτα κουβαλάει το θάνατο…μόνο μια κουκίδα του την έχει σημαδέψει…το βλέπω κάθε φορά που κλείνεις τα μάτια σου ..φοβάμαι τότε…είναι σαν εκείνες τις φορές που προσπαθούσα να δω πίσω από τις γρίλιες… μικρός μου άρεσε να βλέπω από τις γρίλιες του κλειστού ξύλινου παράθυρου του δωματίου μου…τα μικρά φώτα της νύχτας ήταν η αιτία που έβλεπα αερικά… η μέρα πίσω από τις γρίλιες μου δημιουργούσε λωρίδες σκιάς πάνω στο πρόσωπό μου…έχω φυλάξει αυτή τη φωτογραφία ..θα στη δείξω κάποτε…όχι δεν ήθελα να μιλήσω για το θάνατο μαζί σου…τι μπορεί να ξέρεις εσύ…ο κόσμος σου πάνω σε μια μαργαρίτα απλωμένος...που τη φυλάς… για να μη στη μαδήσουν ..καλά κάνεις, μικρή μου Αάβησαρ…δείξε μου ένα λουλούδι ν’ απλώσω, κι εγώ, πάνω τη ζωή μου…φτιάχνω ένα χαρτόκουτο…μικρή μου Αάβησαρ ώρες ώρες νιώθω άστεγος …θυμάμαι «..μόνο αυτός που μπορεί να αφήσει θύμησες στη περπατησιά του, έχει στέγη…βάλε το καλά στο μυαλό σου αυτό»… μου χες πει κείνο το μεσημέρι, που σε ένα ζητιάνο πρόσφερες μικρό κρινάκι της θάλασσας, κρυμμένο μέσα σε ένα κλαδί ελιάς, και κείνος νευριασμένος το πέταξε…όχι …μόνο να κλείσω τα μάτια μου και να ακούσω τη σιωπή σου ήθελα πίσω από το ξαφνικό κι απρόσμενο χαχανητό του αγκαλιασματός σου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου