στο καλό

"..στο καλό…"
κι εκείνος
έκρυβε μέσα του ένα λυγμό
ανακατεμένο με ένα χαμόγελο
που φαίνεται, και είναι, μαγκωμένο
σε μια ρυτίδα μιας λέξης άγνωστης…

ανέπνεε τον χρόνο που πέρασε
φορώντας μια μάσκα
από αυτές για τις διαδηλώσεις…

ακροβατούσε περπατώντας
στο σκοινί της στιγμής ,
χωρίς καμιά βοήθεια ,
δίχως να κοιτάει το ύψος
που τον χώριζε από το πάτωμα…

λαχταρούσε το γυρισμό
όπως η θάλασσα για το κύμα
που της ξέφυγε…

χάιδευε τις άκρες των δαχτύλων του,
όπως ο μεθυσμένος χαϊδεύει
το τελευταίο του μπουκάλι…

ήθελε να κρυφτεί
πίσω από το «έλα»
ή το «στάσου»
ή το«γιατί»
ή καλύτερα,
πίσω από μια λέξη
που της λείπουν τα φωνήεντα
και κανείς δε μπορεί να καταλάβει…

«στο καλό»
κι εκείνη
κατρακύλησε
στη τελευταία σταγόνα του καφέ
για να λουστεί τη περηφάνια της…

κι ύστερα
απλώθηκε, για να ξαποστάσει,
στα ρούχα,
στα πριν από λίγο αφημένα
δίχως ντροπή,
πάνω στην παλιά πολυθρόνα
δίπλα στον καθρέφτη…

«…στο καλό…»…
το δωμάτιο μύριζε
τον ίσκιο της ελιάς
ανακατεμένο από μυρωδιές
θυμαριού και γλυκάνισου…

και οι λέξεις
δε μπορούσαν να προσευχηθούν πια…

στεκόταν όμως
στέρεες,
απλές ,
λιτές,
γυμνές,
χλωμές,
αδιάλυτες,
αμίλητες
εκεί
στη άκρη,
λίγο πριν
το τέλος του διαδρόμου
που άρχιζε η σκάλα. 

20/9/2013