τα σύννεφα

Τα σύννεφα, καλοκαιριάτικα, έκοψαν
τον οργασμό τους στα δυο
και σου πρόσφεραν το κομμάτι το ένα.
Και συ γελώντας
γλέντησες , στη μοναξιά των δρόμων,
παρέα με τα μαύρα
συνθήματα των τοίχων,
την ευκαιρία που σου προσφέρθηκε
να κόψεις το γόρδιο δεσμό,
χορεύοντας ένα ζεμπέκικο
που ερχόταν φουριόζο
από καιρούς αλλοτινούς
τότε που οι δράκοι των παραμυθιών
είχαν χρυσαφένια προσωπίδα.

Οι ώρες
αργούσαν να αντέξουν το πέραμά σου
από την επιδερμίδα τους.
Εσύ
νωχελικά κι ασύστολα
ακουμπούσες στους καθρέφτες της πλατείας
δίπλα ακριβώς από ένα νεαρό πρεζάκια
κάτω από τους μαύρους κύκλους
των ματιών του.

« Έτσι κι αλλιώς
τα νερά δεν έχουν που αλλού
να κρυφτούν
παρά μόνο στις παλάμες μας…»
μου είπες
και συμπλήρωσες με τζοκόντεια έκφραση
«… συμφωνείς ρε ..; »


31/8/2013