Σε αναγνωρίζω ,αγαπημένη
Απλωμένη στη βροχή.
Μέσα μου.
Κουλουριασμένη σε στάση εμβρύου,
Στο χώμα.
Που έγινε λάσπη πάνω στα γράμματα.
Μ’ ακουμπάω και
βυθίζομαι μέσα σου .
Έναστρος βόμβος
άδειας νύχτας το κορμί σου.
Φωτισμένης από πυροτεχνήματα
κραυγών και μεθυσμένου
παραμιλητού
Πόσο μακριά είναι ο κόσμος;;
Όσο
ένα
χάδι.
Τόσο.
Ακριβώς.
14/2/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου