..ίσως...

 Το ίσως… αναπνέει τους καπνούς ενός τελευταίου τσιγάρου… κρέμεται στη νοσταλγία του μπορώ…παρακολουθεί, σιωπηλό, το πέταγμα της πεταλούδας που λίγα δευτερόλεπτα την ελευθέρωσε από τα δάχτυλά του…το ίσως…λατρεύει ποτά που καίνε τον ουρανίσκο…χαϊδολογιέται με την σταγόνα από το μέτωπο που δεν την πήρε το χαρτομάντιλο…ερωτοτροπεί κοκκινίζοντας με το ναι, λοξοκοιτώντας το όχι…στο ίσως.... αρέσει η συντροφιά το να και του θα…που τα υποσκάπτει …πραγματικά χωρίς να το θέλει...μόνο με την παρουσία του κοντά τους…λυπάται γι αυτό…δε θα ήθελε να συμβαίνει ..το ίσως…νιώθει καταραμένο…είναι ερμαφρόδιτο…το έχει προσέξει …πάντα γλιστρά το χρώμα που προσπαθεί μ’ αυτό να ντυθεί…μένει να σεργιανά στους δρόμους χλωμό…υπαρκτό σαν φάντασμα ή αερικό…που μόνο ερωτηματικά γεννά…αναπάντητα…στο ίσως λείπουν οι απαντήσεις…τα συγκεκριμένα ραντεβού…συζητά τα βράδια με τις λέξεις που έντυσε τα πρωινά…αναμασά κάποια χαμόγελα που το συντρόφεψαν…ψεύτικα ..πλάνα ..ύπουλα…και κάποιες φορές ερωτεύεται εκείνα τα χαμόγελα που φορούν κουκούλα και δεν μπορεί να τα δει...αλλά τα νιώθει να μοιάζουν με το τελευταίο γεύμα ενός μελλοθάνατου…το ίσως …έχει μια παράξενα αγαπητική σχέση με το θάνατο…τον μισεί και τον λαχταρά την ίδια στιγμή …και ο θάνατος ξέρει πως τον αγαπά…έτσι θέλει να τον αγαπάνε όσους γουστάρει…το ίσως…παίρνει ξωπίσω τους σκυφτούς…τους παρενοχλεί ξεδιάντροπα και κείνοι αλλάζουν δρόμο…μα τίποτα δε καταφέρνουν…μένουν απλά φορτωμένοι τα χρόνια τους…που τα αγαπάνε και ταυτόχρονα τα φτύνουν, δίχως ντροπή,…  κατάμουτρα...στη γιορτή της γενέθλιας μνήμης τους…το ίσως… κοιμάται πάνω στους φόβους που ανάθρεψε… και υπηρετεί… μηρυκάζοντας τις απαντήσεις που θα ήθελε να γεννήσει…το ίσως…