Των έρημων ματιών σου
η ανάσα
μυρίζει καυσαέριο
και καπνούς από βενζίνη
σε μπουκάλι.
Η επιδερμίδα σου
λυτρώνει βιαστικά
την ιαχή ενός συνθήματος
που κόπηκε στη μέση.
Τα δάχτυλά σου, μπλεγμένα
μέσα στις κλωστές
που κεντάς,
ρουφούν τη στάλα τη κόκκινη
που έτρεξε στο «έλα».
Στα γόνατά σου , τα σκισμένα
από τα τραγούδια των μεγαφώνων,
βάζεις χώμα
για να μη φαίνονται
τα γδαρσίματα.
Σου έμεινε μια πλανταγμένη σιωπή
να χαϊδεύεις
περπατώντας τις νύχτες
στην άδεια λεωφόρο.
«Σίγουρα το αύριο
θα είναι καλύτερο από το σήμερα » λες
ανάβοντας σπίρτα στο ψιλοβρόχι
καθισμένη στο παγκάκι του μουσείου.
« Αν ήταν διαφορετικά δε θα υπήρχε λόγος
να ερωτευόμαστε και να γεννάμε…
έτσι δεν είναι…; »
λες χαμογελώντας
σ’ ένα περιστέρι
που σ’ άκουσε
κι ήρθε
κοντά σου
7/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου