Δεν άντεχε την «ασκήμια» της.
Και δε πίστευε κανέναν
όταν της έλεγε ερωτόλογα.
Γελούσε και μετά δάκρυζε
μόνη της μπροστά
στον καθρέφτη.
Μιαν αυγή έτριψε
τη «μούρη» της
με άμμο.
Και τότε φύτρωσαν
κρινάκια πάνω
στα χείλια της.
Και κάτι όστρακα
βρέθηκαν να κολυμπούν
μέσα στα μάτια της.
Κι αλμυρίκια
βρήκαν χώρο
κι έκαναν ρίζες
στα φρύδια της.
Άρχισε από κείνη ην αυγή
να τριγυρνά
πιο σίγουρη για την εικόνα της
στους δρόμους
της πόλης μας .
Μα κανείς
Δε την πλησίαζε.
Κι όλοι σώπαιναν
μπροστά της..
Μόνο κάτι σύννεφα
που είχαν μέσα τους παιδιά
τη σκέπαζαν καμιά φορά.
Και τότε
στη πόλη μας
έβρεχε.
14/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου