Τσ’ αγκάθας το βελόνιασμα εζήτηξα μια νύχτα
Κ ήρθε η αυγή και το καμε του ονείρου μου σαϊτα
Την είδε ο ήλιος γέλασε , το σύννεφο τη πήρε
Όμορφα την εστόλισε, σε γύρεψε, δε σ’ ήβρε.
Κι είπα να πάω να χαθώ σε μια βροχή καλιά μου
Μα ήρθε ο ήλος, λούφαξε, μέσα στην αγκαλιά μου
Ήλιε παραπονούμε σου πάψε να με φωτίζεις
Κρύψου καλιά στα μάτια της κι αντιφτερούγισέ μου
Τις ομορφιές απού θωρεί και μέσα ντους δεν είμαι
Τους δρόμους απού πορπατεί και ζάλα μου δεν έχουν.
Κι είπε μου ο ήλιος μυστικά, να μη τ΄ ακούσει άλλος
του φεγγαριού πως τριγυρνά, την όψη του να φτιάξει.
Και το φεγγάρι ήπιασα μια μέρα που κοιμάτο
και το μπηξα στο αίμα μου, ετσά, για να νομίζει
πως στο φεγγάρι πορπατεί , μα κείνη να ΄ναι ’ εντός μου
χωρίς νερό , χωρίς κρασί, λειτρουημένη μόνο
μ’ αντίδωρο απού μου δωκε μια μάγισσα μεγάλη
της νύχτας διαβατάρισσα και της αυγής αγκάθι.
2/10/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου