Το όμικρον και το ωμέγα

Μου αρέσει να παίζω με τα γράμματα.Όπως ας πούμε με το όμικρον και το ωμέγα.

Το όμικρον είναι κάτι κλειστό.Δεν είναι παράξενο που τα παιδιά το μαθαίνουν εύκολα.Η εικόνα του και η γραφή του ορίζει υπαρξιακά ζητήματα.Τελειώνουμε εκεί από όπου ξεκινάμε.Κλείνουμε κάτι μέσα.Το προστατεύομαι.Είναι σαν τον αμνιακό σάκο.Μέσα του περιέχει ένα κενό που μπορούμε να το γεμίσουμε με ότι χρώμα θέλουμε.Μας επιβάλλει όρια.Δύσκολο για τα πολύ μικρά παιδιά να το γεμίσουν με χρώμα χωρίς να βγουν από το περιορισμό του.Έξω από αυτό υπάρχει το χάος, το άπειρο, το άγνωστο.Είναι μια κλειστή αγκαλιά.Μια σιγουριά.Με κάτι σαν όμικρον ξεκινάει η ζωγραφιά ενός προσώπου.Είναι ο κύκλος.του αέναου.

Το ωμέγα είναι εύκολο να το διδάξεις, αν πεις στο πολύ μικρό παιδί να ζωγραφίσει δυο κολλητά όμικρον και να σβήσει λίγο τις κορυφές τους.Το ωμέγα είναι ανοικτό στις προκλήσεις που το περιβάλλουν.Το ωμέγα, μέσα στα δικά του όρια, μπορεί να δεχτεί τα πάντα.Χωρίς να χρειάζεται την άδειά σου.Το ωμέγα έχει μια ανοιχτή συνέχεια στη γραφή του.Πριν τελειώσεις την γραφή του όμικρον, συνεχίζεις ένα άλλο όμικρον, που το αφήνεις κι αυτό μισοτελειωμένο.Το ωμέγα περιλαμβάνει μια σχέση ανοικτή με τον κόσμο.Που έχει καμπύλες.Με μια κορυφή στην ένωσή τους.

Συνηθίζω τις σχέσεις των ανθρώπων να τις λέω σχέση όμικρον και σχέση ωμέγα.