Έβγαλες στα ξαφνικά, μικρή μου Αάβησαρ, την επιδερμίδα σου και την άφησες απαλά πάνω στη κούνια.
Κι έπιασε τις αλυσίδες, που την κρατούσαν κι αρχισε να κουνιέται δυνατά. Κι η θλίψη μες στα μάτια σου γελούσε.
Είχε συννεφιά θυμάμαι.
Μα μια μικρή ρυτίδα , εκείνη που γέννησες ένα πρωϊνό, έκανε με τα πόδια της μια τρύπα στον ουρανό.
Το φως που φάνηκε, ντροπαλό και με μάγουλα κόκκινα, έγινε μια ομίχλη από χώμα και νερό, που άρχισε να απλώνεται σιγά σιγά. Και τα χέρια σου χορτάριασαν.
Μικρές τουλίπες ξεπρόβαλαν και κρίνοι και χαμομήλια.
Άλλη ελπίδα δε σου έμενε παρά να γίνεις καταιγίδα, που με μια στάλα της όλα να τα παρασύρει και να μείνουν μόνο οι ρίζες τους μέσα στο κρέας των λογισμών σου.
Μα έγινες θάλασσα.
Κι ένα κύμα άρπαξε στην αγκαλιά του ό,τι είχε μείνει πάνω στη κούνια και σ' εντυσε.
Από τότε κυκλοφορείς γυμνή στα μάτια των αντρών.
Που κατρακυλάνε παιχνιδιάρικα στη σχισμή του στήθους σου.
Βουβοί. εραστές της σιωπής σου.
21/2/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου