Μια φορά ήταν ένας άνθρωπος
που σιώπησε,
αφού κάθισε αναπαυτικά,
πάνω στο άνθος
του λωτού.
Τρέχοντας αργότερα
δίπλα στο
μονοπάτι των κυμάτων
σκόνταψε στο
πέταγμα μιας ανεμώνης.
Απλώθηκε τότε
στην αϋπνία του μεσημεριού
και σιγά σιγά
πέταξε στο φως
τις λέξεις που
τον έντυσαν.
Έτσι γυμνός
φανερώθηκε στη
νύχτα.
Τη χαιρέτησε.
«...κι κείνη κρύφτηκε
από ντροπή... ».
5/7/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου