Του την έδινε ο ήλιος.Που προχωρούσε ανεμπόδιστος πάνω σε κείνο το ημικύκλιο, που τον έλουζε με ένα φαινομενικά αθώο μπλε,το ίδιο με το μπλε των ονείρων του.Πόσο πιο ωραία θα ήταν, σκεφτόταν πάντα , αν καθόταν σε κείνο το σημείο, που έκανε τη σκιά του να φτάνει στο μεγαλύτερο μήκος της! Του άρεσε να βλέπει τη σκιά του.Η σκιά δεν έχει ρυτίδες, δεν έχει χρόνο, δεν έχει χαρακτηριστικά, δεν έχει γέλιο, ούτε φόβο, δεν έχει λόγο, δεν έχει μεταμέλειες, δεν έχει κιλά, δεν έχει παρελθόν, δεν θωπεύεται, ούτε χρειάζεται εξαργύρωση, δεν αναγκάζεται να συγχωρέσει, ούτε να αποδεχτεί τίποτα, δεν έχει όνομα ,μόνο αποκλειστικό κτήτορα, δεν χρειάζεται χρώματα, αρκείται στο μαύρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου