Μου είπες
πως είσαι το σκοτάδι
γύρω από τα μάτια σου
και το φως που αναπνέει
πάνω στη θηλή σου.
Κι έπειτα
πέταξες μια πετρούλα
σ ένα καταράχτη
που περίμενε υπομονετικά
για να σε ντύσει.
Τότε
ένα φύλλο χαμογέλασε .
«Ότι και να κάνεις δε σταματάει .
το νερό του να ρίχνει
δίχως ντροπή καμιά»
σου φώναξε.
Γδύθηκες.
Κι όλα σώπασαν .
Ακόμα και ο ήλιος.
4/8/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου