Σκούριασα.
Μα αλήθεια σου λέω.
Μπορώ ακόμα
να βγάζω στη στεριά
τα ξεχασμένα γράμματα,
τα πεταμένα στη θάλασσα,
που λείπουν
από τις λέξεις σου.
Δεν είναι και δύσκολο δα.
Βλέπω το μονοπάτι
που φτιάχνουν
της δικιάς σου
αλφαβήτας.
Κι απλώνω καραβόσκοινο.
Για να πιαστούν.
Καμιά φορά,
άμα δε φτάνει,
περπατώ το
μονοπάτι σου.
Και όταν φτάνω
στο τέλος,
τα γράμματα
«σαν έτοιμα από καιρό»
πιάνονται από
τις σκουριά μου.
Σα λουλούδια του βυθού
μοιάζουνε πάνω μου.
Κι έρχονται παιδιά
γυμνά στον ήλιο
και τα μαζεύουν.
Και τα βάζουν σε κείνα
τα χρωματιστά κουβαδάκια τους.
Και σε ψάχνουν.
Αυτά
μου είπε
το εργαλείο
ελλιμενισμού,
αυτά
σας λέω.
10/11/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου