ήταν μια στάλα

Μικρή μου Αάβησαρ.

Μια φορά κι ένα καιρό
ήταν μια στάλα,
που ξέφυγε από το φόβο της πτώσης της και
ήθελε να χωρέσει στο βουητό μια βροχής,
που όμως δίστασε να πέσει από τα σύννεφα
κι έτσι μόνη αφέθηκε να πέσει πάνω
σε μια σπασμένη κι ιδρωμένη
χορδή κιθάρας ,
όταν ο αέρας ,από το πέταγμα μιας πεταλούδας ,
την παρέσυρε
χωρίς να τη ρωτήσει.

Εκεί άκουσε
Τον λαρυγγισμό μιας τρελής,
με μαλλιά λασπωμένα,
που ζητιάνευε λυγμούς χαμογελώντας,
με μια σταλιά σιωπή
σκαρφαλωμένη στα ματοτσίνορα της.

Από κει που ήταν
είδε την αγωνία ενός αγριόχορτου,
καθώς και την αμηχανία ενός ποιητή
μ’ ένα σπασμένο μολύβι στα χέρια του.

Έμεινε ακίνητη και άυπνη.

Κομμάτι από σώμα μιας βροχής
που ξεχάστηκε,
Γουργούρισμα μιας νύχτας αλώβητης
στα χέρια μιας μαρμάρινης κόρης.

Για να ζήσει, μυστικά κι αφανέρωτα, το
ξημέρωμα ενός κάποιου σκουριασμένου φεγγαριού
που είχε ακούσει ότι
ήταν ωραίο.

2/3/2013