...χάδι...

Χάδι…ένα ρούχο για την επιδερμίδα…μια γρατζουνιά στη στιγμή…ένα πινέλο για τα βλέφαρα της νύχτας…ένα φωνήεν στη σιωπή…ένα πέταλο  της μνήμης…ήχος ξαφνικός κι απρόσμενος  από μια ξεχασμένη κορνέτα…χάδι…κύμα που ξεχάστηκε…ανάσα που βρήκε το δρόμο της…δάχτυλα με μάτια κλειστά…φωτεινό αστέρι του τυφλού οδοιπόρου…μικρή, παλιά,  κόκκινη σταλαγματιά στο κέντημα μιας κόρης…ταμπέλα που δείχνει το δρόμο…σκάλα  απλωμένη στην ερημιά…χάδι…λέξη λίγο μεγαλύτερη από  το έλα…μπράτσο της μέρας…αιτία του απόβραδου…βάρκα κόκκινη σε παραλία χειμωνιάτικη…θρόισμα που η ελιά λαχταρά…λόγος αναπάντητος μιας σταγόνας πάνω σ’ ένα τζάμι …σκιά πάνω σε μια παιδική φωτογραφία...τσιγάρο που καπνίζει μόνο του…αστέρι που πέφτει κι  ακούει μιαν ευχή…κιθαρισμός από πλανόδιο οργανοπαίκτη…πετρούλα του πεντόβουλου…χάδι…αφημένο πουκάμισο…πολυθρόνα σκαλιστή, που αναπολεί ότι φιλοξένησε…χτύπος ρολογιού, που δεν ακούστηκε…λεπτό που κάποιος το σκούντησε και πήγε λίγο παραπέρα…κουπί σε χέρια που κουράστηκαν…προσευχή ακατανόητη που ψάχνει τα λόγια της…χάδι…κατάρα στους  πρωτόπλαστους…δρεπάνι που θερίζει τον μεγάλο  θεριστή...άμμος στα μαλλιά που κρύβεται για να μείνει ανάμεσά τους…σταγόνα που ακούμπησε απαλά  πάνω στα  ματοτσίνορα…κραυγή μιας βροχής που λοξοδρόμησε…χάδι…σημείωμα για τα μελλούμενα από τσιγγάνα όμορφη και πλανεύτρα…σύμφωνο που αγαπά τον ήχο του…φύλλο ξεχασμένο στο παλιό φυτολόγιο…πορτοφολάκι του σ’ αγαπώ….