"...στο καλό..."

"..στο καλό…"…που κρύβει μέσα του ένα λυγμό ανακατεμένο με ένα χαμόγελο που φαίνεται και είναι μαγκωμένο σε μια ρυτίδα του λόγου…που αναπνέει τον χρόνο που πέρασε φορώντας μια μάσκα από αυτές για τις διαδηλώσεις…που ακροβατεί περπατώντας  στο σκοινί της στιγμής μόνο του , χωρίς καμιά βοήθεια , δίχως να κοιτάει το ύψος που το χωρίζει από το πάτωμα…που λαχταράει το γυρισμό όπως η θάλασσα για το κύμα που της ξέφυγε κι αφέθηκε στην άμμο…που χαϊδεύει τα ακροδάχτυλα, όπως ο  μεθυσμένος χαϊδεύει το τελευταίο του μπουκάλι… που μοιάζει με οδηγό, λίγο πριν τη σύγκρουση, όταν σφίγγει με μανία το τιμόνι του αμαξιού του, αν και ξέρει καλά πως τον έλεγχό της πορείας του δε μπορεί να τον έχει  πια…που θέλει να κρυφτεί πίσω από το  «έλα» ή «στάσου» ή «γιατί» ή, καλύτερα,  πίσω από μια λέξη που της λείπουν τα φωνήεντα και κανείς δε μπορεί να καταλάβει…που κατρακυλάει στη τελευταία σταγόνα του καφέ για να λουστεί τη περηφάνια της…που απλώνεται, για να ξαποστάσει, στα ρούχα, τα πριν από λίγο αφημένα δίχως ντροπή, πάνω στην παλιά πολυθρόνα δίπλα στον καθρέφτη… «…στο καλό…»…που μυρίζει τον ίσκιο της ελιάς ανακατεμένο από μυρωδιές θυμαριού και γλυκάνισου…που δε μπορεί να προσευχηθεί πια…που στέκεται όμως στέρεο, απλό ,λιτό, γυμνό, χλωμό, αδιάλυτο,  άπνοο, αμίλητο εκεί στη άκρη, λίγο πριν το τέλος του διαδρόμου…