...ξαφνικά...

Το ξαφνικά…είναι το σκισμένο σεντόνι της στιγμής…από ένα νυστέρι που βρέθηκε στα χέρια σου, χωρίς να ξέρει πως και γιατί…είναι το βέλος… από κείνο το τόξο που ο Νικολάκης ήθελε να στο πάρει  και συ το έκρυβες στην αποθήκη του παππού  που μύριζε μούστο και κέδρο…είναι η άγκυρα… ενός αξόδευτου χαμόγελου, καλά κρυμμένου στο φυτολόγιο της πέμπτης Δημοτικού δίπλα από τα άνθη της λεμονιάς,  που στα είχε δώσει το Λιτσάκι…ο φόβος…που σου προκαλούσε το σώμα σου και σκεπαζόσουν γι’ αυτό μέχρι πάνω στο κεφάλι, για να μην τον καταλάβουν και να μη δουν το αναψοκοκκίνισμά σου οι εικόνες στο εικονοστάσι του δωματίου σου, που λες και επίτηδες το είχε υψώσει η μάνα σου, κι  έκρυβε τα στέφανα του γάμου τους και τις ερωτικές επιστολές τους στα χρόνια του εμφύλιου,…είναι το ξαφνικά…  η άσπρη γραμμή του δρόμου, που δε γράφτηκε πάνω του, γιατί  το χρώμα είχε τελειώσει στο μηχάνημα, μα ο ερωτευμένος χειριστής του δεν το κατάλαβε και συνέχισε να  το κινεί αργά και σταθερά στη μέση του δρόμου ,νύχτα με πανσέληνο... είναι  η φλούδα μανταρίνι… που έμεινε άχρηστη στα χέρια σου, μια που δεν είχες μάτια κοριτσίστικα να τα κάνεις να δακρύσουν χαμογελώντας αυτάρεσκα…είναι το φωτάκι του αεροπλάνου… που περπατούσε στον ουρανό τις νύχτες και συ νόμιζες πως ήταν αστέρι που βγήκε βόλτα…είναι το ξαφνικά  η μάνα του μετά...και μιας άρνησης…και μιας χαμένης ματιάς πάνω σ’ ένα καινούριο ποίημα…και μιας φευγαλέας απόφασης…και μιας κάρτας που ήρθε στον παραλήπτη της καθυστερημένα, με το άρωμα του βασιλικού ακόμα ζωντανό και «..απαστράπτον..»…το ξαφνικά είναι …ο ίσκιος από μια αυγουστιάτικη περπατησιά…είναι…."μπορεί να είναι και η παραδοχή μιας ήττας συνεχόμενης..." είπε σιγά και βαριεστημένα ο κούκος προβάλλοντας από το παλιό ρολόι που στέκει χρόνια τώρα δίπλα από μια ασπρόμαυρη παλιά οκταήμερη φωτογραφία...