Συνολικές προβολές σελίδας

Πέμπτη 18 Αυγούστου 2011

...δεν έχω λέξεις..

Μικρή μου Αάβησαρ,
Στους δρόμους οι  σκισμένες αφίσες, φορτωμένες τη λύπη των περαστικών, θώπευαν τα αγγίγματα σου, «δεν έχω λέξεις» είπα, «που κρύφτηκε το φεγγάρι σήμερα » μουρμούρισες, μη και  σε ακούσουν τα αστέρια, « παράτα τις και πάμε να μαζέψουμε από τους τοίχους τις μπαλάντες των κίτρινων δρόμων» , είπες δυνατά για να σε ακούσω και να σου αρνηθώ, όπως πάντα, « βγάλε από πάνω σου τις ομοιοκαταληξίες που σε γέννησαν » συνέχισες  κι εγώ, για να σε εντυπωσιάσω, αμίλητος πήρα ένα αστέρι και το πέταξα περίτεχνα πάνω στη θάλασσα της νύχτας , έτσι που έκανε ένα…δύο… τρία… τέσσερα μικρά πηδηματάκια και έπειτα βυθίστηκε μέσα της.
Έπειτα από μια μακριά βόλτα γύρισες και κοιμήθηκες μόνη. Στις τρύπες του ύπνου σου φώλιασαν πουλιά και αυτό ήταν η αιτία που το πρωί το σώμα σου πονούσε. Κάτω από ένα δυνατό φως άρχισες να χαϊδεύεις τους φακούς των ματιών σου. Πρόσεξες που τρόμαξα κάποτε όταν μέσα από τον  καθρέφτη σε είδα να τους βγάζεις ;

Δεν υπάρχουν σχόλια: