Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 17 Αυγούστου 2011

... τότε...

Τότε…που είναι σαν ένα λεύκωμα από φωτογραφίες και λέξεις…ανοιγμένο σε ώρες μεταμεσονύχτιες…τη στιγμή που έξω στο δρόμο κάποιος παίζει φυσαρμόνικα....για να βάλει σε δρόμους υπαρκτούς τον αέρα της ψυχής του…τότε …που έχει μάτια στρογγυλά …χαμηλωμένα καμιά φορά στη ζάλη ενός μεθυσιού που έγινε χωρίς αιτία…ρε γαμώτο η αιτία είναι μάνα των πραγμάτων…που ξενυχτάει όταν αργούνε να γυρίσουν και είναι από πάνω τους όταν είναι άρρωστα…τότε…που συνοδεύεται πάντα σε χορούς παράξενους από πρόσωπα που θέλησαν να χορέψουν τις νύχτες που πέφτανε αστέρια και δε προλάβαιναν να κάνουν ευχές…ή να γελάσουν  όπως γελάει μια τρομπέτα  στην άκρη του δρόμου δίπλα από ένα λιπόθυμο κλόουν…ή να σωπάσουν γιατί «έτσι πρέπει», όπως  τους είπε η τσιγγάνα που, χωρίς να ζητήσει τίποτα από το πορτοφόλι τους, επέμενε να διαβάσει τις γραμμές των οριζόντων που έδειχναν ξεδιάντροπα οι παλάμες τους…τότε…που έχει μέσα του το αόριστο…που χωρά ότι ψέμα  μπορεί να μη το πνίγει…τότε…που ονειρεύεται να ήταν λέει τώρα… για να μη χρειάζεται τις λέξεις γύρω του…παρά μόνο τη γύμνια  τους…και αυτό το λέει ασύστολα…το τότε χαϊδεύεται όπως ο άστεγος στο δρόμο χαϊδεύει το τελευταίο του τσιγάρο λίγο πριν χτυπήσει το νυχτερινό  ρολόι της μητρόπολης τη δωδεκάτη ώρα…τότε…που κάνει παρέα στο εδώ…κοιτώντας το με μια λαγνεία που ήταν αναγνωρίσιμη σε χρόνο  περασμένο... το εδώ, είναι ολοφάνερο, το κοιτάει με μια λάμψη ακατανόητου μικρού  φόβου, πίσω από την έξαψη της παρουσίας του…τότε …που μοιάζει μονάχο να διαβαίνει μυστικούς δρόμους που καρτερούν κουρσάροι και ελπίζει να το κλέψουν ….    

Δεν υπάρχουν σχόλια: