και τσ’ αλληνής στο δάκρυ σου, στου φεγγαριού τον ίσκιο.
Τον ίσκιο που ξελόγιασες με τα γδυτά σου κάλλη
στο ποταμό του "λιάτορα", του φτεροκαβαλάρη
Που έσταξε στα ζάλα σου λίγη απ’ τη δροσά του
να καίγονται οι πατούσες σου, σαν έρθεις για με βρεις.
Γιατί ζηλεύγει ντου απού θωρείς και τού κεντάς τα μάτια
κι αμοναχός κι αλύτρωτος πονά. Στα σύννεφα καβάλα.
Μα γω θ΄ ανέβω πάνω ντου , να πιάσω το λαιμό ντου
να του γυρίσω τη ματιά στης νύχτας τη λαμπάδα
Που βόσκει στ’ αστέρια του ουρανού τον έρωτα τζη μόνη.
Μόνη ανάφτει τον καιρό, μόνη και το φεγγάρι
Μόνη γυρνά, μόνη μιλεί, μόνη μοιρολογιέται
Πως τση λαχε και βούτηξε στου ήλιου τη χλωμάδα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου