...η άμμος...

.η άμμος...που αποτυπώνει εύκολα τα βήματά μας..ο καμβάς των ονείρων...αυτή που κρατάμε στις χούφτες μας και την αφήνουμε σιγά σιγά και ηδονικά να ελευθερωθεί...η άμμος ...ο καμβάς των ανείπωτων σκέψεων...που κολλάει στο κορμί και δε λέει να φύγει...η άμμος...που πάνω της κυλιόμασταν γυμνοί και αθώοι....η άμμος...που φτιάχνει κάστρα από τα παιδιά που δεν φορούν πανοπλίες...η πανοπλία μας αργότερα μας απαγορεύει να φτιάξουμε κάτι ανάλογο...η άμμος... που δέχεται το όνομα της αγαπημένης μας…πλαισιωμένο με μια καρδιά ..που χει το ίδιο σχήμα ανεξάρτητα από το χέρι που τη χαράζει…η άμμος που τους χειμώνες κρυώνει από τη μοναξιά και από ότι έχει ξεχάσει…η άμμος που κάποτε ήταν βράχος…και δεν άντεξε τη δύναμη του …κι έσπασε …σε αναρίθμητα μικρά κομματάκια …για να μπορεί να αλλάζει …να παίρνει όποιο σχήμα θέλει…και να μπορεί να παρασύρεται από τη θάλασσα…που σα να τη ζηλεύει …και θέλει να της πάρει ότι την ακουμπά χωρίς φόβο…κάτι μου λέει ότι η θάλασσα ήθελε όταν ήταν νέα να γίνει άμμος ..και δε μπόρεσε…η άμμος…και ενώ τα λέω όλα αυτά εμένα μου αρέσουνε τα βράχια…που έχουν σχήμα αλλοπρόσαλλο και μοναδικό… που πάνω τους η γυμνή περπατησιά πονάει…που δεν επιτρέπουν το χάραγμα…μα αν στο επιτρέψουν ..ότι χαράζεις μένει για καιρό αναλλοίωτο…τα βράχια ..που υπομένουν δίχως βογγητά την αντίστασή τους στο κύμα…τα βράχια που χωρίς να το θέλουν …ως εκ της παρουσίας… τους βάζουν όρια  αμετακίνητα…που αποστρέφονται την άμμο…που τη βρίζουνε κατάμουτρα ως προδότη…και κείνη χαμογελά…η άμμος …τα βράχια…η θάλασσα…τα κύματα…εμείς… δεμένοι μαζί τους…όπως η λακκούβα του δρόμου με το νερό…