μνήμη καρκίνου

Σήμερα
μέσα στο νοσοκομείο,
του οποίου το πάτωμα
γυάλιζε,
χαμογελούσε ο καρκίνος.
Βγήκα έξω.
Έβρεχε για λίγη ώρα.
Με τρόπο ανοιξιάτικο.

Όταν είναι Άνοιξη
και βρέχει,
θυμάμαι τα δέντρα του χειμώνα.
Που είναι λένε γυμνά.
Μα κείνα δε το ξέρουν.
Κυοφορούν τ’ άνθη τους.
Όπως ο ήλιος το επόμενο φεγγάρι.

Είναι τα δέντρα του χειμώνα
ξεχασμένα στην ομίχλη ή στη βροχή

Ναι , είναι ,αλήθεια ,
κοκκινίζουν στον ύπνο τους.
Κανείς δε το βλέπει.
Μόνο το χώμα..
(που το χαρχαλεύουν με τις ρίζες τους).
τους κλείνει το μάτι χαμογελώντας.

Εκείνα αγνοούν το χαμόγελό του.
Και κείνο λυπημένο βυθίζεται στη βροχή.
Μουλιάζει.
Και πλένεται μες την υπεροψία μιας κάποιας νυχτερινής βροχής.
Το πρωί τα δέντρα συμμαζεύουν τα κλωνάρια τους.
Κάνουν πως δε θυμούνται.
Και συνεχίζουν να κυοφορούν τις εποχές τις επόμενες

15/4/2013