Έπεσε σκόνη πάνω στη μνήμη μου.
Έτσι γεννήθηκες.
Κρυμμένη πίσω από ένα χαχανητό της.
Κι αργότερα ξετύλιξες την επιδερμίδα σου. .
Για να με σκεπάσεις.
Δεν έδωσες σημασία στο βογγητό της θάλασσας.
Κι ούτε το μισό φεγγάρι άκουσες.
Τη ζήλεια μιας παπαρούνας , την αγνόησες.
Μόνο τ’ αγκάθια πρόσεχες.
Μη σκίσουν το χρώμα σου.
Κι όταν άρχισα να γίνομαι
κύμα και φεγγάρι μισό και παπαρούνα
μ’ έριξες, θυμωμένη, στ’ αγκάθια..
Κι άκουσε το θυμό σου ο θεός.
Κι έβρεξε.
Τόξα ουράνια .
Και άνθη λωτού.
Για να μη στεγνώσουν τα χρώματα σου.
Έτσι γεννήθηκε η άνοιξη.
Κι εγώ από την αρχή.
Καβάλα πάνω σ’ ένα σκουλήκι
Που τρώει χώμα .
25/4/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου