Συνολικές προβολές σελίδας

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

τίποτα


...τίποτα...
που μοιάζει με μια βραχνή φωνή κάτω από λάμπα εξηντάρα...
"από τα τσιγάρα είναι ρε...μη τρελαίνεσαι...",
ανάποδη καλημέρα είναι ,
που βγάζει τη γλώσσα της στις άσκοπες καληνύχτες.

...τίποτα...
που μοιάζει με το χαμόγελο ενός γυαλιστερού και καθαρού από τα χώματα κούρου...
"....πρόκειται να εκτεθεί ρε φίλε...
....τι θέλεις δηλαδή ...
....να τον παρουσιάσουμε μες στη βρωμιά των χωμάτων που τον έκρυβαν…;"

…τίποτα…
που γαργαλάει το κάτι για να το κάνει να γελάσει…
υστερικός ακροατής και συμμέτοχος των σχολίων της νύχτας πάνω στη μέρα
Που γλύφει ξεδιάντροπα έναν κάποιο συμπερασματικό σύνδεσμο ,
μπας και το διορίσει μέσα στον οργανισμό που πρόκειται να δημιουργήσει…

τίποτα…
όπως η σκόνη πάνω στο καλό τραπέζι της τραπεζαρίας της μαμάς…
που ήταν κλειστή…

τίποτα …
που λαχταρά το χρόνο να περάσει από πάνω του ….
και να γεράσει…
να γίνει σοφό…κι αξιοσέβαστο…
μέσα στη σιωπή όλων των χρόνων που ανάθρεψε καρτερικά…

...τίποτα…
ασπρόμαυρο…
Κάποιες φορές, για τις περιστάσεις, κόκκινο…
Κι άλλες , έξω από κάθε λογική ,
πολύχρωμο…

...τίποτα…
Που πίνει ποτά που καίνε
με το κανείς,
το καμιά
και το κανένα…
στο μπουρδελομπάρ της ξανθιάς Νταίζης
( «… βαφή σ’ αυτό το μαλλί δε πιάνει ,παλικάρι…»)
και συζητάνε θεωρητικά για τη κουφάλα το όλον…
( « άσε τους μόνους τους, ρε Πόπη…
δε ψάχνουνε γυναίκες αυτοί …
λέξεις ψάχνουνε να γαμήσουνε»…)…
Κάνουν όλα μαζί , λέει, αντίσταση…
Με τπον ίδιο τρόπο που η λάμπα του στύλου στο δημόσιο δρόμο αντιστέκεται στη νύχτα…
« ..άγριος πόλεμος φίλε…
....γι’ αυτό καίγονται εύκολα οι λάμπες…
...άκου με που σου λέω…
....ψάξε το και θα δεις …»…

...τίποτα…
Χαρακιά μαύρη στο μπράτσο μεθυσμένου και άστεγου…
Μοίρα που κυκλοφορεί φιλάρεσκα
στολισμένη με τα φομπιζού στιγμών που λησμόνησε…

...τίποτα…
Στολίδι μιας νύχτας στα μαλλιά της τραγουδίστριας
δίπλα από άντρες που βρωμάνε σκόρδο …
( «…μεγάλη ιστορία φίλε η κυρία…
...δε θα στη πω…
...έτσι που σε κόβω… δε θα την καταλάβεις...
...δε θα την αισθανθείς ήθελα να πω…»)…

...τίποτα…
Που ερωτεύεται παράφορα κάθε πυροτέχνημα ,
μα δε προλαβαίνει ποτέ να του το πει…
Περπάτημα
που μετρά απελπισμένα τις πλάκες που το υποδέχονται…

τίποτα…
«…κι έπειτα πάλι από την αρχή…
...έτσι είναι η ζωή …άρχοντα…
...μια αρχή…γάμησε το τό τέλος…
...εξάλλου είναι γνωστό…
...εμένα το άγνωστο με καυλώνει…
..έγινα ναυτικός που λες…
μια μέρα μετά από μια νύχτα που είχα χεστεί στο ουίσκι…
...μη με ρωτήσεις γιατί…
...το λέω μόνο στις πουτάνες…
..άμα έχουνε βαρεθεί να γαμιούνται και θέλουνε παρέα…»

..τίποτα …
...ε…και…;;;; 



5/8/2013

Δεν υπάρχουν σχόλια: