Κάποτε ήταν λέει ένα μυρμηγκάκι που είχε ερωτευτεί ένα κομμάτι ξύλο που είχε ξεβράσει θάλασσα.. Κανείς δε καταλάβαινε το γιατί. Μα ένα κομμάτι ξύλο ;;; το ρωτούσαν όλοι με μια απορημένη έκφραση αποτροπής.
Εδώ που τα λέμε ούτε αυτό μπορούσε να δικαιολογήσει την φλογερή επιλογή του. Αν μπορούσα να σας εξηγήσω τότε δε θα ήμουν ερωτευμένο μαζί του, απλά θα το χρησιμοποιούσα, απαντούσε χαμογελώντας αμήχανα.
Μια μέρα κίνησε σιγά σιγά να πάει να το συναντήσει .
Δρόμο πήρε , δρόμο άφησε και όταν το συνάντησε έμεινε έκληκτο από τη σιωπή του. Γιατί δε μιλάς , το ρώτησε. Φταίει η άμμος του απάντησε, σε μια στιγμή που δεν το περίμενε. Φίλησε με, συνέχισε.
Όταν ανέβηκε πάνω του για να το φιλήσει το μυρμηγκάκι κατάλαβε πως δεν μπορούσε να φιλάει. Μόνο για να δαγκώνει ήταν πλασμένο.
Απογοητεύτηκε.
Αφέθηκε να πέσει στην άμμο.
Έμεινε ακίνητο και σιωπηλό.
Και σε λίγο καιρό πέθανε.
27/7/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου