Η νύχτα έχει φύγει από τη μέρα. Μόνο φως υπάρχει παντού. Απόκείνο που κάνει τις λέξεις να χάνονται μέσα του. Πότε θα σκοτεινιάσει ; Πότε θα ακουμπήσω στη σκιά μου. Πότε θα γεμίσω από τη παραιτημένη μου θλίψη ; Πότε θα ακουμπήσω τρυφερά πάνω σ' ένα τόσο δα χορταράκι; Πότε ο καπνός από το τσιγάρο μου θα στερέψει το σχήμα του; Πότε θα πάρω μια αστεία πόζα στο φακό του φεγγαριού; Πότε..;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου