το ναι

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι…

μα χτυπιέται με το σφυρί της κάθε μέρας,
χαϊδολογιέται με το θυμό και γλύφει το αίμα του
γεμίζει από τις ιαχές του ποτέ,
κραυγάζει σιωπηλά την παρουσία του στους αποχαιρετισμούς,
ηρωοποιεί τον αέρα,
χάνεται στη μνήμη του ίσως, αν δεν…,
πετάει αγκαλιές λουλούδια σε τραγούδια,
που έχουν πάνω τους πολύ καπνό από τσιγάρο,
σεργιανά αμέριμνο με στραβή τραγιάσκα
ανάμεσα σε πλάκες επιτύμβιες, λυτρωτικές,
αναπνέει τους λυγμούς και τη θλίψη της επόμενης μέρας
για να ξεκουραστεί και να ξεδιψάσει,
λαχταρά κρυφά να έχει συντροφιά του,
στη σφιγμένη παλάμη που το κρατά, ένα ροδοπέταλο…

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι…

μα, γουργουρίζει κοιτώντας άλμπουμ παλιών του φωτογραφιών,
έτσι, για να περάσει η ώρα μέχρι ν’ αρχίσει η ταινία,
αναπολεί τη στιγμή που το γέννησε και το παράτησε,
έρημο στους δρόμους,
να κοιτά τους περαστικούς,
ψάχνοντας κάποιον να αγκαλιάσει…

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι…

μα είναι πλημμύρα του βάλτου,
αγκάθι της νιότης,
λέξη γραμμένη με μαρκαδόρο σε χαρτοπετσέτα, …

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι

μα καρδιοχτυπά πάνω στο παλιό τουφέκι,
και στη πέτρα που απόκτησε νόημα ξαφνικά
στο δυνατό ανεμοπτέρισμα της…

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι

μα μοιάζει με κραυγή βραχνή,
κραυγή λειψή,
κραυγή μωρού που μόλις ξεπροβαίνει
με απάντηση στον αφέντη, το μαύρο καβαλάρη,
που πάντα χαμογελά,
για να ευχαριστήσει όσους ορέγεται…

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι

μα είναι κύμα φουσκωμένο
μπροστά από μια έρημη ακτή,
που θέλει να ξεσπάσει στην άμμο της επιθυμίας της,
αστέρι είναι που πέφτει χαρούμενο,
συντροφιά με την ευχή που ντύθηκε…
χρώμα μαύρο πάνω σε άσπρο τοίχο…
ρούχο μαύρο που απλώνεται ,
χαμογελώντας υστερικά,
σε κορμί παρθένο
παρά τις νύχτες που μπόλιασε,

Το ναι γράφεται με τρία γράμματα,
όπως το όχι

μα είναι φερμουάρ
που κλείνει μέσα μουσικές που το ανάθρεψαν…
λέξη που καταλαμβάνει χώρο μικρό στο λεξικό…
κι όμως το λεξικό εκεί σκαλώνει…
11/2/2013