έλα κάθισε κοντά μου

Μικρή μου Αάβησαρ.

έλα  κάθισε κοντά μου…μη με κοιτάς έτσι …απλά είμαι τρομαγμένος …φταίει το νερό …και συ…ξέρεις… σ’ έβλεπα…κάτω από το νερό…να περπατάς αμέριμνη…σε δρόμο πολυσύχναστο ...και να κοιτάς τις κούκλες, που υποφέρουν τα βλέμματα των περαστικών αμίλητες….

Μια τέτοια νύχτα…- θυμάσαι ;;; - σε πλησίασα για να ακούσω το μουρμουρητό, που άπλωνες πάνω τους …είχες  στα μαλλιά σου μια πιάστρα, που ήταν έτοιμη να πέσει.…κι εγώ, χωρίς ντροπή καμιά, τη στερέωσα καλύτερα πάνω στ’ αχτένιστα μαλλιά σου… «κανείς δεν τους μιλάει, κύριε ..», μου είπες… «πλαστικά κουφάρια  νομίζουν πως είναι  ..όλοι…και σεις υποθέτω…μα να ξέρετε κύριε πως μιλούν στους μοναχικούς τα βράδια …κι εγώ δε το ‘ξερα…μου το είπε ο Κωνσταντίνος …περιθωριακός που ζει στην παρακάτω πλατεία. ..κι έχει πρόβλημα που βρωμάει απ’ την απλυσιά …αργότερα το διαπίστωσα κι εγώ ,κύριε…μη μου λέτε το όνομά σας …τι ενδιαφέρει πως σας λένε οι άνθρωποι ;;;…ο άνεμος που σας γέννησε τι όνομα σας τραγουδάει όταν χαϊδεύει το πρόσωπό σας  ;;;…ξέρετε …;;;…κι όμως αυτό είναι το πραγματικό μας όνομα …όχι δε θα σας πω πως με φωνάζει εμένα …τι σας νοιάζει εξ’ άλλου…;;;..οι κούκλες που λέτε συνομιλούν κρυφά κι ανέλπιστα με μάτια που μόνο τα βράδια είναι φωτεινά …α…τα δικά σας ένα σεντόνι διάφανο τα τυλίγει …κρυώνουν ,ε…;;…προσπαθήστε να μιλήσετε με κείνη …στο πλάι …είναι η πιο μεγάλη σε ηλικία …βλέπετε που η παλάμη της έχει ξεφλουδίσει …;;;…είναι από τα χάδια που προσφέρει …μη φοβάστε…της αρέσει να ακούει περισσότερο …έχει βαρεθεί, μου έχει πει, να λέει τα ίδια και τα ίδια στους ίδιους ανθρώπους κάθε βράδυ …κι έτσι μόνο τους ακούει και τους χαϊδεύει….μιλήστε της …δε βλέπετε με πόση λαχτάρα περιμένει ένα καινούριο  κουφάρι να της μιλήσει …ναι …καλά ακούσατε ..κουφάρια μας λέει…που περιμένουμε λέει τη βροχή ή τη θάλασσα ή το αυγουστιάτικο φεγγάρι  να μας τυλίξει και να αποκτήσουμε δέρμα …σας αρέσουν τα αερικά είπατε ;;;..αχ, κύριέ μου, να ξέρατε τη θλίψη τους ..και τι δε θα ‘διναν για να ‘χουν σώμα…ναι σώμα …που να πονάει , να χαϊδεύεται, να κρυώνει…μη με κοιτάτε έτσι …όχι δε θέλω να γίνω αερικό…το χώμα ονειρεύομαι …και το τελευταίο μου χαμόγελο…φοβάστε…το βλέπω …είστε έτοιμος να φύγετε … να τρέξετε δυνατά κι όπου σας βγάλει …αρκεί να αποφύγετε τα λόγια που θέλετε να ακούσετε ..τρέξτε λοιπόν…μη με κοιτάτε έτσι…  όπως με κοιτά το μεσημέρι  το άγαλμα  της οδού Μελίτωνος ..που κάθε βράδυ σπέρνει αστέρια στους δρόμους και το πρωί τα μαζεύουν αμίλητοι οι οδοκαθαριστές …α…εκείνο το άγαλμα…τυχερός όποιος πρόσεξε τις νυχτερινές του κινήσεις …τι λέγαμε ..;;..α….ναι ..για τις κούκλες στις βιτρίνες….να ..αυτή στη μέση ...η μικρούλα …είναι ερωτευμένη με την Αλίσια ...μια πουτάνα …45άρα… που γουστάρει να βάφει τα μάτια της μαύρα γύρω γύρω και απαιτεί από τους άντρες, πριν ξεκινήσουν, να τις γλείφουν τα βλέφαρα…για να τις πάρουν , μου είχε πει, το βλέμμα, που τις χάρισαν…δε θέλει ,λέει, να ‘χει τίποτα δικό τους πάνω της…βλέπω πως την κοιτάτε με ενδιαφέρον …μιλήστε της …είναι μικρή …δεν θα καταλάβει πολλά από αυτά που νομίζω ότι θα της πείτε …αλλά τι πειράζει…τολμήστε το …» συνέχισες….

..και ακούμπησες στο τζάμι της βιτρίνας …και πήρες την πόζα της μικρής  κι εγώ άρχισα να κλαίω με χαχανητά και συ με χάιδευες…αμίλητη…ω…πόσο αμίλητη θεέ μου…μέσα σε κείνη  σιωπή γεννηθήκαμε μικρή μου Αάβησαρ…