...χάιδεψε τις γραμμές της παλάμης μου ...

Μικρή μου Αάβησαρ

Χάιδεψε τις  γραμμές της παλάμης μου  ..τις μυστικές .. κείνες που δε φαίνονται ..μα αναπνέουν  τις νύχτες…κλωστές της νύχτας είναι, μικρή μου Αάβησαρ…ναι… και παραγάδι της μαζί…άσπρες γραμμές σε δρόμους που ξέχασαν τα φλάμπουρά τους είναι  …μπλεγμένες μέσα σε  λέξεις… που τους ξέφυγαν όταν αποφάσισαν να χορέψουν ακανόνιστα …δίχως μουσική…έτσι για να χορέψουν …όχι …όχι μικρή μου Αάβησαρ…δε διεκδίκησαν ποτέ να γίνουν τροχιά σιδηροδρομική …μόνο τον ήχο του σιδηρόδρομου ήθελαν να κουβαλήσουν …και να χαθούν  στο βαγόνι  που μύριζε  ιδρώτα  ανδρικό, σκουπισμένο γρήγορα και άγαρμπα με το χέρι το σκληρό…μαζί με μυρωδιές γυναικείες  που αλυχτούσαν το χάδι από μάτια  ζωντανά….οι γραμμές της παλάμης μου , μικρή μου Αάβησαρ … λέξεις παρατημένες είναι…στην άκρη του δρόμου… που μόνο μεθυσμένοι βλέπουν  και δεν τις πατούν  με το ζαλισμένο βήμα τους …ασήμωμα είναι τούτες οι γραμμές  σε τσιγγάνας μάτια… που τις κοίταξαν  τάχα μου βαθιά …σκουπίζοντας ηδονικά την υγρασία που ξεχείλιζε στα χείλια τους καθώς μιλούσαν και ανάπνεαν τους χτύπους της φλέβας… που κάθεται στερεωμένη χρόνια εκεί …λίγο πριν τη παλάμη …γραμμές, μικρή μου Αάβησαρ, που ερωτοτροπούν μαζί της…  ασύστολά και ξέγνοιαστα…αδιαφορώντας για τα βλέμματα  των περαστικών…και τα κοροϊδευτικά τους σχόλια…λόγια του ονείρου είναι οι χαρακιές που αυλακώνουν την παλάμη μου , μικρή μου Αάβησαρ …από κείνα που όταν τα άκουγε η μάνα μου …ήθελε να με ξυπνήσει …γιατί άλλο να ακούει τα λόγια του ύπνου μου δεν άντεχε.... παιχνίδισμα  από χάδι ενός μωρού πάνω τους ..που χαμογελούσε …γιατί ήξερε  να τις διαβάζει….και σιώπησε  …γιατί φοβήθηκε  τα μυστικά τους…γραμμές τετραδίου που έχει μεγάλα περιθώρια  μοιάζουν, μικρή μου Αάβησαρ…οι γραμμές της παλάμης μου …που χαίρονται τα κρυφά τους λόγια  και τις ενοχές που κρέμονται από τα γράμματα τους…όχι...όχι δε κρύβουν τούτες οι γραμμές  τα μελλούμενα…μη φοβάσαι…μόνο να συνοδέψουν θέλουν τον καπνό του τσιγάρου μου… που τυλίγει  τη γενέθλια μέρα μου…μόνο ν’ αγκαλιάσουν θέλουν τα απλωμένα χέρια μου… έτσι καθώς χορεύω μόνος μου ζεμπέκικο…απλωμένος πάνω στις βλεφαρίδες σου …μόνο να κρυφτούν θέλουν στην άκρη του χαμόγελού μου… έτσι καθώς σφίγγω τρυφερά το ποτήρι το κρασί. ..μόνο να κατρακυλήσουν θέλουν στις μικρές πρωινές λέξεις σου…και στο τρόπο που λες «έλα»…δήθεν αδιάφορα….σκαλίζοντας τον παλιό καθρέφτη απέναντι…