..πρωϊνό...

Μικρή μου Αάβησαρ,

μου αρέσει έτσι που χρωματίζεται το νερό όταν ξεπλένεις το πινέλο σου  το ποτήρι …όχι …όχι …μη το πετάς …πλύνε με …άσε με ..για μια φορά μονάχα να γευτώ το χρώμα σου…κόκκινο μοιάζει…δεν είναι αίμα …το ξέρω το χρώμα που έχει το αίμα …μικρός καθόμουνα και το κοιτούσα όταν χτυπούσα…περίμενα ,ο χαζός, να ξεπηδήσουν  από μέσα μου, μαζί του, οι λέξεις που με τυραννούσαν…μη κοιτάς το σπασμένο πατζούρι του παράθυρου τώρα που σου μιλάω για το παιδί που ανάθρεψα …ξέρω…δεν τα πας καλά με το τώρα …μου χεις πει πως σου σφίγγει το λαιμό αυτή η λέξη …τι βλέπεις;;;…α…το  σκουριασμένο ποδήλατο…και το  κουπί το πεταγμένο στο σωρό με τα σκουπίδια …θέλεις να πάω να σου φέρω το κουπί ;;;…ξέρω πως θα το καινουριώσεις…όχι ;;;….βαρέθηκες ;;;… « κουράστηκα…»…τι θες να πεις …φοβάμαι… « …να ακούω λέξεις χωρίς ψυχή…»…σώπασε  μικρή μου Αάβησαρ…τι κάνεις εκεί ;;;…μην σπας τα μαύρα γυαλιά  σου…θα βλέπουν όλοι τα μάτια σου και θα γεμίζουν απορίες …δεν αντέχουν να απορούν οι άνθρωποι, μικρή μου Αάβησαρ…έλα …να ο  καμβάς σου…ζωγράφισε μικρή μου Αάβησαρ…μην ξαφνιάζεσαι που γδύνομαι…μόνο έτσι μπορώ να σε πλησιάσω…τα ρούχα μυρίζουν τα βλέμματα των άλλων…χαμογελάς …ντρέπομαι…θυμάμαι τότε που είχα φτερά κι έκρυβα εύκολα τη γύμνια μου…τώρα …πάλι  ξεστόμισα αυτή την καταραμένη λέξη …εδώ που είμαι  γίνανε τα χέρια μου φτερά …σκούρα και σκληρά και μικρά κι ασήκωτα…τι ;;;...δε με βλέπεις;;;…ναι…έγινα και διάφανος …ξέχασα να στο πω απ’ την αρχή…για να μη με απορρίψεις…για να μπαινοβγαίνω στα όνειρα …κρατώντας κρινάκια της θάλασσας…μόνο αυτά μένουν πάνω στα μάρμαρα …τα καλογυαλισμένα και φροντισμένα  από τη μνήμη…που δε λέει να βγάλει το σκασμό…που πας ;;;;…μη φεύγεις… «…πάω να περπατήσω στους δρόμους που ξεχάστηκαν κι έχουν φώτα αναμμένα… κι ας είναι μέρα…» ..δεν υπάρχουν πια αυτοί οι δρόμοι , μικρή μου Αάβησαρ…σε συμβουλεύω να  συντροφέψεις ένα τυφλό…είμαι σίγουρος πως θα. σε οδηγήσει σε μένα …γι αυτό το λέω χαμογελώντας…οι τυφλοί θυμούνται …όπως  τ’ αγάλματα…τον πηλό που τα γέννησε…