..όχι...

Όχι…που έχει τρία γράμματα, όπως το ναι…που χτυπιέται με το σφυρί της κάθε μέρας…που χαϊδολογιέται  με το θυμό και γλύφει το αίμα του…που γεμίζει από τις ιαχές του ποτέ.. πού κραυγάζει σιωπηλά την παρουσία του  στους αποχαιρετισμούς…που ηρωοποιεί τον αέρα…που χάνεται στη μνήμη του ίσως, αν δεν…που πετάει αγκαλιές λουλούδια σε τραγούδια που έχουν πάνω τους  πολύ καπνό από τσιγάρο…που σεργιανά αμέριμνο με στραβή τραγιάσκα ανάμεσα σε πλάκες επιτύμβιες, λυτρωτικές…όχι …που αναπνέει τους λυγμούς και τη θλίψη της επόμενης μέρας για να ξεκουραστεί και να ξεδιψάσει… που λαχταρά κρυφά να έχει συντροφιά του, στη σφιγμένη παλάμη που το κρατά,  ένα ροδοπέταλο…που γουργουρίζει κοιτώντας άλμπουμ παλιών του φωτογραφιών,  έτσι, για να περάσει η ώρα μέχρι ν’ αρχίσει η ταινία…που αναπολεί τη στιγμή που το γέννησε και το παράτησε, έρημο στους δρόμους, να κοιτά τους περαστικούς, ψάχνοντας κάποιον να αγκαλιάσει…όχι …πλημμύρα του βάλτου…αγκάθι της νιότης…λέξη γραμμένη με μαρκαδόρο  σε χαρτοπετσέτα, που σκούπισε μάτια δακρυσμένα και διαλύθηκε στην τεχνητή υγρασία τους…όχι …που καρδιοχτυπά πάνω στο παλιό τουφέκι, μα  και στη πέτρα που απόκτησε νόημα ξαφνικά στο δυνατό ανεμοπτέρισμα της…όχι…κραυγή βραχνή…κραυγή λειψή… κραυγή  μωρού που μόλις ξεπροβαίνει…μπότα που κρύβει τις πληγές απ’ το περπάτημα σε τοπία όμορφα χιονισμένα και απάτητα…απάντηση  στον αφέντη, το μαύρο καβαλάρη που  πάντα χαμογελά για να δελεάσει όσους ορέγεται…όχι …κύμα φουσκωμένο μπροστά από μια έρημη ακτή, που θέλει να ξεσπάσει στην άμμο της επιθυμίας της…όχι…αστέρι που πέφτει χαρούμενο, συντροφιά με την ευχή που ντύθηκε…χρώμα μαύρο πάνω σε άσπρο τοίχο…ρούχο μαύρο που απλώνεται , χαμογελώντας υστερικά, σε  κορμί παρθένο παρά τις νύχτες που μπόλιασε…όχι…φερμουάρ που κλείνει μέσα μουσικές  που το ανάθρεψαν…όχι…λέξη που καταλαμβάνει χώρο μικρό στο λεξικό…κι όμως το λεξικό εκεί σκαλώνει…