Συνολικές προβολές σελίδας

Τρίτη 23 Αυγούστου 2011

Ήταν μια φορά κι έναν καιρό...

Μικρή μου Αάβησαρ,
Ήταν μια φορά κι έναν καιρό  ένα παραμύθι , που δεν ξέρω πότε, αλλά πραγματικά ξαφνικά, σκέφτηκε να γίνει ιστορία για μεγάλους. Όχι ότι είχε κάτι με τους μικρούς αναγνώστες, αλλά του πέρασε η σκέψη ότι ποτέ ως παραμύθι δεν θα το έπαιρναν στα σοβαρά, δε θα χαιρόταν ποτέ,  πάνω του, την αγκαλιά από παλάμες που διαθέτουν μια πιο μεστή επιδερμίδα, άρα και πιο ικανές να συνομιλήσουν μαζί του με άλλον αέρα, ας πούμε, μια και ηθελημένα θα το προτιμούσουν για να χαϊδέψει τη ψυχή τους. Ήθελε να γίνει μια ιστορία σοβαρή και για απαιτητικούς αναγνώστες.
Οι γνωριμίες δεν του έλλειπαν και έτσι ένα πρωί βρέθηκε με τους ανθρώπους του τμήματος « Μεταστέγασης Δόκιμων Αισθητικών Εμπειριών  από ένα κείμενο σε ένα άλλο», ( ΜΔΑΕ ), ενός σοβαρού  εκδοτικού οίκου να κουβεντιάζει το θέλω του. Φορούσαν τρέντι ρούχα ,αλλά και πολύ σοβαρό σκελετό γυαλιών.  Έπρεπε να φορέσω κι εγώ κάτι ανάλογο, σκέφτηκε το παραμύθι κοιτάζοντας τον εαυτό του στο σκούρο τζάμι απέναντί του. Βασικά όμως η παιδιάστικη αφέλεια των ρούχων που το έντυναν του άρεσε ως εικόνα και η επόμενη σκέψη του ήταν πως στους κουλτουριάρικους κύκλους, που κάποιες φορές είχε συναντηθεί, για να κουτσομπολέψουν άλλα παραμύθια, είχε διαπιστώσει ότι η όποια αφέλεια  ήταν παραδεκτή με ένα τρόπο που μόνο μια παράνομη σκέψη μπορεί να κάνει. Και αυτοί οι κύκλοι την αφέλεια της παρανομίας την θεωρούσαν ως το περιθώριο που μέσα του δεν ένιωθαν ασφυκτικά.
« Είναι πολύ σοβαρό αυτό που θέλετε και γι αυτό πρέπει να το κουβεντιάσουμε με την ανάλογη σοβαρότητα » είπε μια της επιτροπής ΜΔΑΕ με κόκκινα βαμμένα μαλλιά Το παραμύθι χαμογέλασε. Επιτέλους σκέφτηκε θα με πάρουν στα σοβαρά.
«Είστε διατεθειμένο να απαλείψετε από το λεξιλόγιο των αισθήσεων και των εμπειριών σας, που βλέπω ότι μας παρουσιάζετε, λέξεις όπως : δράκοι, μάγισσες, ουράνιο τόξο;» είπε ο πιο ηλικιωμένος της επιτροπής που δεν ήταν πάνω από σαράντα.
« Το μια φορά και έναν καιρό με το εδώ και τώρα ; » ρώτησε , κάπως απότομα ομολογουμένως, δίχως να το κοιτάει στα μάτια ο ψηλόλιγνος κύριος  με τα ανακατεμένα μαλλιά από τα αριστερά του τραπεζιού.
« Αμ’ με αυτό το ξαφνικά …τι θα γίνει …πρέπει να το αρνηθείτε…σε μια ιστορία σοβαρή τίποτα δε γίνεται ξαφνικά ..όλα έχουν τη διαδρομή τους…παραπέμπουν σε προηγούμενες σελίδες…και βεβαίως στηρίζονται σε μια σφικτή ανάλυση προθέσεων, συμπλεγματικού χαραχτήρα θέλετε;;;…εγώ θα το δεχτώ …αλλά το ξαφνικά δε χωράει στο θέλω σας έτσι ή αλλιώς…» είπε χαμογελώντας , πιάνοντας του μάλιστα και το χέρι, ο διπλανός του στο τραπέζι, ένας κύριος  λίγο παχουλός, που είχε όμως ιδρωμένες παλάμες.
Το παραμύθι τα είχε χάσει. Δεν είχε σκεφτεί ότι έπρεπε να αρνηθεί τις δικές του, κατάδικές του, λέξεις , τις λέξεις που δεν μπορούσε πραγματικά  να ζήσει χωρίς να μπορεί να τις προφέρει, μόνο και μόνο για να γίνει μια ιστορία σοβαρή. Έπειτα η επαφή του με την ιδρωμένη παλάμη του κυρίου που καθόταν δίπλα του, του έφερε μια αίσθηση, όχι αναγούλας ακριβώς , αλλά πάντως άσχημα παράξενη.
« Έπειτα, αν θέλετε να γίνεται μια εμπλουτισμένη σοβαρή ιστορία, θα χρειαστεί να βάλουμε φωτογραφίες ..πραγματικές φωτογραφίες…που θα σας παρουσιάζουν αυθεντικά…το οπτικό  ψέμα σε μια σοβαρή ιστορία είναι αποδεκτό μόνο όταν εισάγεται ως στοιχείο μιας πραγματικότητας που ο αναγνώστης δεν μπορεί να τη διαφοροποιήσει, μια και είναι στο έλεος …πραγματικά …των ορέξεων του συγγραφέα …καταλαβαίνετε πιστεύω..» ανέκραξε …πραγματικά όπως στο λέω… μικρή μου Αάβησαρ…ανέκραξε… εκείνος που καθόταν στην κεφαλή ..ας πούμε του τραπεζιού.
Νομίζω ότι έχεις καταλάβει ήδη το τέλος της ιστορίας που θέλησα στα ξαφνικά να σου πω. Το διαισθάνομαι …δεν έχει πια ενδιαφέρον…εσύ μου χεις πει πως δε διαβάζεις ποτέ τις τελευταίες σελίδες ενός βιβλίου…λοιπόν …το παραμύθι έπειτα από όλες αυτές τις δεσμεύσεις της ΜΔΑΕ, δε θέλησε να γίνει σοβαρή ιστορία… «δε το χρειάζομαι πραγματικά»  σκεφτόταν στο δρόμο καθώς έγλειφε ηδονικά, σχεδόν  ξεδιάντροπα, μια μπάλα παγωτό βατόμουρο πάνω σε ένα μπισκοτένιο χωνάκι.   

Δεν υπάρχουν σχόλια: