γραμμές κοιτώ.
Τις ακουμπισμένες
σε γη που δε γεννά.
Που βίδες χοντρές
τις δένουν με
ξύλα, που νοιώθουν
τη βροχή
κι αφήνουν να τα ποτίσει.
Εκείνες μοιρολογούν
την ευθεία τους,
που όλα πάνω της
γλιστράνε.
Σιωπηλές.
Είναι καλά κρυμμένοι
οι αναστεναγμοί τους
μέσα στο συμπαγές
μαύρο τους.
Καταδικασμένες να
ξέρουν
την αρχή και το τέλος τους
ξεχνιούνται γουργουρίζοντας
τα όνειρα των
νυχτερινών επιβατών,
που μεταφέρουν
και αναπνέουν
τον καπνό του
νυσταγμένου μηχανοδηγού.
Τα πρωινά
λένε τις ιστορίες τους
στις μικρές άσπρες πέτρες
που πάνω τους αναπαύονται.
Τις σιδηροδρομικές
γραμμές κοιτώ.
Και θέλω να πάω κοντά τους.
Να τις αγκαλιάσω.
Και να τους πω ιστορίες
γέρων ναυτικών
που σίγουρα
θα τους αρέσουν.
«Αν σ΄ ερωτευτούνε,
σε κρατούν σφιχτά.
Κι αυτό
είναι επικίνδυνο.»
μου ψιθύρισε,
χαϊδεύοντας με,
μια από τις μοίρες μου.
27/9/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου