Φύτεψα το σώμα σου
μέσα μου
κι έβγαλε ρίζες.
Κι απλώθηκες
ανάμεσα σε αρχαία νομίσματα
και σπασμένους καθρέφτες
και ιερογλυφικά
και ιαχές του ωιμέ
κι ανάποδα χαμόγελα
και μυρωδιές από φύκια
και Παναγιές βρεφοκρατούσες
και σπασμένα ποδήλατα
και σκισμένες σελίδες
και φορεσιές που χαν αγκάθια
και πρόσωπα , που είχαν
τα μάτια τους μόνο
απομείνει, κι όνομα δεν είχαν
και παιχνίδια,
που όταν τα κούρντιζες
παίζανε μουσικές μικρές
κι αλλόκοτες
για να κοροϊδέψουν το θυμό
ενός ματωμένου Θεού.
Όχι αγγέλους δε συνάντησες,
ούτε κεραυνούς,
ούτε μεγάλες πέτρες από
κείνες που χτίζουνε παλάτια,
ούτε κορδέλες πολύχρωμες ,
ούτε λεωφόρους πολυσύχναστους,
ούτε εικόνες της αναγέννησης,
ούτε μουσική μπαρόκ
ούτε σημάδια μαντικά καιρών
μελλούμενων,
ούτε οικοδομήματα περίλαμπρα,
παρά μόνο μισοφτιαγμένους τοίχους
που χορτάριασαν την αναμονή τους.
Τυλίγοντας κάτι ξεδιπλωμένες
κι ανακατεμένες νότες
έφτιαξες τις νύχτες μου μέσα
σε κάστρα που τα συντηρεί
και τα φλογίζει η θάλασσα.
Έτσι σιγά σιγά
άλλαξαν τ’ αποτυπώματα
των δαχτύλων μου.
Κανείς πια δε μ’ αναγνωρίζει .
Κι ούτε μπορώ να
συνηθίσω κανέναν.
Μόνο τη βροχή σου
και το γέλιο σου
και την απορία των ματιών σου
έμαθα να αντέχω.
21/5/2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου