ζήτω

ζήτω
το κλαδί βασιλικού το στις παλάμες μου καρφιτσωμένο ,
το φύλλο που ξαφνικά έπεσε πάνω στα μαλλιά σου ,
κείνο το μολυβένιο στρατιωτάκι το φυλαγμένο ,
ο κούρος που κοκκίνισε στη λέξη έλα ,
η βρώμικη αναπνοή των ναυτικών μέσα στο μαγαζί της Μάρως,
το αγκάθι το στη φωνή μου αφημένο,

ζήτω
οι βρισιές που ξεστόμισα κι ο αέρας μ’ άκουγε υπομονετικά ,
τα σκισμένα χαρτιά στο καλαθάκι κάτω απ’ το γραφείο ,
τα συνθήματα που μουρμούρισα και δε φώναξα ,
το μεσοφόρι της πουτάνας της Γωγώς ,
η μολυβένια μύτη που δραπέτευσε ,
οι λέξεις που βραχνιάζουν στη σιωπή τους ,

ζήτω
κείνο το μη και κείνο το όχι ,
το σεντόνι που σε τύλιξε ,
το περπάτημα του εργάτη στο σχόλασμα ,
η στάλα που στεφάνωσε τα βλέφαρά σου ,
ο άγγελος που έπαιζε ζάρια σε σιδεράδικο στο Πειραιά ,
ο ιδρώτας της θάλασσας που σε μύρισε ,

ζήτω
οι γραμμές του τρένου που κείτονται πλάι του ,
η πανάρχαια επιγραφή που σ’ ονομάτιζε ,
το φιλί το κρεμασμένο στ’ αυτί μιας νύχτας που γέρασε ,
τούτη η φλεβίτσα, να αυτή εδώ η μικρή , που σε ανάθρεψε ,

ζήτω
το ρολόι που χτυπά μονότονα ,
ο λύκος που πεινά και ερωτεύεται ,

ζήτω
τα μυστικά τα σύμβολα
με λέξεις καλυμμένα 


11/7/2013