κολυμπώ

Κολυμπώ μέσα στις φλέβες μου.
αναπνέοντας τους χτύπους της καρδιάς μου,
όπως ο Σταύρος το χωνί
το ποτισμένο με βενζίνη.

Θυμάμαι τον άγγελο που κάποτε
μου είχε πει πως είναι εύκολο να ζωγραφίσεις…
«Tο μόνο που χρειάζεσαι είναι κάτι που να αφήνει ίχνη»,
είχε μουρμουρίσει, κοιτάζοντας αλλού την ώρα
που ξέθαβε από τα νερά ένα κομμάτι κάρβουνο,
κρύβοντας το γρήγορα στην παλάμη μου.
«Άστο να στεγνώσει», είχε πει
πριν εξαφανιστεί.

Φοβόμουνα να χαράξω κάτι.
Το μόνο που κατάφερνα ήταν
να αφήνω τα δαχτυλικά μου αποτυπώματα
πάνω σε χαρτιά.
Βάφοντας με το κάρβουνο τα δάχτυλά μου.
Βαριά γινόταν τα χαρτιά.
Να τα σηκώσω δε μπορούσα
και τ’ άφηνα να μουλιάζουν
και να τρέχουν μετά τα νερά τους
μέσα στα χέρια μου,
καθώς τα έσφιγγα,
δίχως ποτέ να μου αποκαλύπτουν
αν ανήκαν σε θάλασσα ή σε λίμνη.

Δε με ένοιαζε.
Δε με νοιάζει.
Μόνο ένας αναστεναγμός με φυλάκισε.
Κι ένα ξαφνικό γέλιο.
Α…ναι …
Και μια πυγολαμπίδα.
Ανάμεσα σε παγετώνες.
Που μετρούσαν τα χρόνια τους.
Και σταματημό δεν είχαν.

25/2/2013